Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Κάτι δε πάει καλά...



Κάτι δε πάει καλά...
Το ψάρι βρώμισε από το κεφάλι μέχρι την ουρά...
Δεν ξέρω τι συμβαίνει, παρακολουθώ τα πάντα γύρω μου να κινούνται με μεγάλη ταχύτητα, χωρίς όμως να συμβαίνει κάτι...
Μία γκριζάδα, μία απάθεια, βαρεμάρα ίσως...

Βλέπω τον κόσμο γύρω μου να τρέχει χωρίς ουσιαστικό λόγο, τρέχει να προλάβει να κάνει πράγματα τα οποία δεν θεωρεί ουσιαστικά, τρέχει να προλάβει πράγματα γιατί η συνήθεια τον έχει κάνει να λειτουργεί με αυτόν το τρόπο...

Το άγχος μέρα με τη μέρα αυξάνεται αλλά η ουσιαστική αξία των πραγματων που κάνουμε μειώνεται... Ο κόσμος έχει μπει σε μία ρουτίνα την οποία επαναλαμβάνει ξανά και ξανά και ξανά. Δευτέρα με Παρασκευή δουλειά και αναμονή για το Σαββατοκύρακο. Και μόλις σχολάσεις την Παρασκευή το απόγευμα αρχίζει η σπαρίλα, η βαρεμάρα... Και περιμένεις πάλι τη Δευτέρα για ένα και μόνο λόγο, για να ξαναμπείς στην ρουτίνα της καθημερινότητας σου και να γεμίσεις τις ατελείωτες κενές ώρες σου. Για να απασχολήσεις το μυαλό σου με τα καθημερινά πράγματα της εργασίας σου και να μην σκέφτεσαι την κενότητα της ζωής σου ...

Θυμάμαι παλαιότερα ο κόσμος διασκέδαζε. Και σήμερα βγαίνει, πάει σε μπαρ, club, μπουζούκια, καφετέριες αλλά διασκεδάζει πραγματικά ? Τα γελαστά και χαρούμενα πρόσωπα έχουν μειωθεί αν όχι εκλείψει ...

Φταίει η οικονομική κρίση ? φταίει ο καιρός ? φταίει που είμαστε σε αναμονή των διακοπών του Πάσχα που αργούν ακόμα ? ή μήπως είναι κάτι άλλο, το ότι νιώθουμε ότι δεν θα βγούμε εύκολα από τον φαύλο κύκλο της καθημερινής μας ρουτίνας και να ζήσουμε τη ζωή μας όπως μας ευχαριστεί και όχι όπως "πρέπει" ???

Αυριο είναι τσικνοπέμπτη, ρίξτε μία ματιά στα τραπέζια γύρω σας και αναρωτηθείτε κατά πόσο το γέλιο είναι πραγματικό ? η γεύση από τα παϊδάκια και τα μπριζολίδια δεν θα αλλάξει σε όποιο συμπέρασμα και να καταλήξετε ...